Adam Damiano - Undertow

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

ΤΑΜΑΜ

Top 5

H Bronnie Ware εργαζόταν στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Για χρόνια μιλούσε με ανθρώπους που δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τις ασθένειές τους και κρατούσε σημειώσεις απ'όσα έλεγαν. Έπειτα από καιρό έγραψε και κυκλοφόρησε το βιβλίο "The Top Five Regrets of the Dying", για όσα μετανιώνουν οι άνθρωποι όταν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους.
Η ίδια αναφέρει στο blog της:
Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Οι ασθενείς, περνώντας από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση), στο τέλος αποδέχονταν το τέλος τους. Κάθε ασθενής έβρισκε την εσωτερική του γαλήνη.
Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, παρατήρησα πως πολλές απαντήσεις ήταν κοινές. Παρακάτω σας δίνω αυτά που άκουσα πιο συχνά:
1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως ήθελαν οι άλλοι.
2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.
3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.
5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.
---------------------------------------------------------------------
Σημειώστε ότι 3 στα 5 (τα 1,3,5) αναφέρονται άμεσα σε κάποιου είδους καταπίεση είτε από τον ίδιο μας τον εαυτό, είτε από τον διπλανό μας, τον σύντροφο, το περιβάλλον μας και όχι στην πίεση της εργασίας ή τα χρήματα. Έτσι, για να μπουν κάποιες προτεραιότητες στη θέση τους...

Η βάση

Καστοριά 2012.
Ωραίο το νεοαποκαλυφθέν γλυπτό-δωρεά.
Όμως σε ογκώδη, παράταιρου χρωματισμού, δυσανάλογη, υπεργωνιώδη, προχειροσχεδιασμένη, υπερυψηλή, μη αρμόζουσα, παραφουσκωμένη, κοινή, άσχετη βάση.

Xmas

Μόνικα Χριστοδούλου

Αν εξαιρέσουμε τις κρυάδες του Κανάκη (τον οποίο εκτιμώ έτσι κι αλλιώς), ακούστε πώς η Μόνικα λιώνει τους "Δοξάστε μας!" (βλ.προηγ.ανάρτηση).

Δοξάστε μας!

 Ένα φάντασμα πλανιέται και δεν λέει να ξεκουμπιστεί.

Η εντεχνίλα της μεταπολίτευσης και μαζί της αυλικοί δήθεν πιο μοντέρνοι. Χαρούλες, Μαχαιρίτσες, Κραουνάκηδες, Τσακνήδες και κάτι άλλοι που τους καλομάθαμε, νιώθουν βασιλιάδες τουλάχιστον, μονοπωλούν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν κουλτούρα. Δοξάστε μας! Έλεος. Τριάντα χρόνια κλάμα, βαθυστόχαστη ψυχανάλυση και μιζέρια. Το Κιλελέρ (με πισίνες σήμερα) και το Λαύριο και η Κοκκινιά. Κάτι φουλάρια και φαλάκρες της μακράν πιο ανακόλουθης και αρνητικής γενιάς -του Πολυτεχνείου- με διαμερίσματα στο Παρίσι, γόνους στο Χάρβαρντ και SUV φιμέ. Πρώτο και Δεύτερο πρόγραμμα το προμόσιον τους από τότε που θυμάμαι να ακούω ράδιο. Για να δούμε πότε θα ξεμπλέξουμε με αυτούς.

ΠΟΣΠΕΡΤ

Έχω εκνευριστεί με την συχνότατη ανακοίνωση των ΠΟΣΠΕΡΤάδων, τη διακοπή των προγραμμάτων, τις στάσεις και τις απεργίες. Κάτι λέει για δημόσια τηλεόραση, όχι οι δημοσιογράφοι κρατικοί υπάλληλοι (αλλά με όλα τα προνόμια των κρατικών, εννοείται), κάτι για εμπαιγμούς συμβασιούχων (που μπαίνουν από τα ορθάνοιχτα παράθυρα της κρατικής τηλεόρασης), βαρύγδουπα συνθήματα μεταπολίτευσης, κάτι για ποδηγέτηση. Γλώσσα στείρου καταστροφικού συνδικαλισμού.

Μετά κοίταξα την ενσωματωμένη υπέρ ΕΡΤ εισφορά στον λογαριασμό ΔΕΗ. Θυμήθηκα τον Χατζάρα και την ισχύουσα εναλλαγή των παρουσιαστών ειδήσεων σε απόλυτο συγχρονισμό με την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία.

Στον Σαίξπηρ ο ΠΡΟΣΠΕΡο, Δούκας του Μιλάνου, που ήταν αφοσιωμένος στις μυστικιστικές μελέτες του, αμέλησε τη μέριμνα των συμφερόντων του και βρέθηκε έκπτωτος.

η ζωή στην Άκκρα... του Αχιλλέα που δεν έζησα

http://www.ert.gr/webtv/index.php/2011-06-03-13-11-34/2011-09-29-08-54-19/item/934-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82.html

Όνειρο