Σε συζήτηση με τον εαυτό μου αρχικά παραδέχθηκα ότι είναι μια μάταιη κίνηση, όπως πολλά που έχω πράξει. Στη συνέχεια πρότεινα να το γεμίσω με αυτά που έκανα και κάνω, μαζί και τα μισοτελειωμένα: η συμπύκνωσή μου σε μια ηλεκτρονική οντότητα, σε fonts, images, links. Ύστερα δέχθηκα ότι δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα να γράφουν κι άλλοι σε μένα, άλλωστε αυτό δεν γίνεται καθημερινά; Έτσι το ιστολόγιο έγινε συν-ιστολόγιο. Το πήρα μάλλον σοβαρά. Αυτό φαίνεται κι από τον αλαζονικό, υπερφιλόδοξο τίτλο: Επί Παντός Επιστητού. Παίρνω όλα τα πράγματα στα σοβαρά, έως ότου με απογοητεύσουν. Συνήθως στοχεύω κάπου και ακολουθώ τη συνήθεια της γενιάς μου: μιλάμε σχεδόν για όλα δίχως φόβο αλλά με πάθος, μοναδικά κριτήρια το σμιλεμένο αισθητήριο και το θνητό στοιχείο. Άλλωστε όλα επαναλαμβάνονται δομικώς, όπως σε ένα καλοφτιαγμένο fractal: καθημερινά, μηνιαίως, ετησίως, αιωνίως. Μπορούμε να είμαστε ΟΚ, το μαύρο είναι ελπιδοφόρο χρώμα. Χρωστάω βέβαια, τουλάχιστον στους Cure, στον Joyce, στον Jack Kerouac, στον Jim Jarmusch και στον Steve Wynn.
