troika

Επειδή από μικρός είχα την αίσθηση ότι η λέξη «τρόικα» έχει μειωτική χροιά και αναφέρεται σε συνομωτικά, καθόλου αντικειμενικά κέντρα εξουσίας, βλέποντάς την να καθιερώνεται με ουδέτερη χροιά σήμερα, έψαξα και βρήκα τα παρακάτω:

Λεξ. Τριανταφυλλίδη
τρόικα η [tróika] O27 : 1. είδος μεγάλου έλκηθρου που το σέρνουν τρία άλογα και που το χρησιμοποιούν στη Pωσία. 2. (μτφ.) ομάδα τριών ατόμων, κυρίως πολιτικών, που συνεργάζονται στενά στην άσκηση της εξουσίας. [ρωσ. troĭka]

Blog Σαραντάκου
Οι πρώτες εφαρμογές της λέξης με τη μεταφορική σημασία στις ευρωπαϊκές γλώσσες φαίνεται να είναι σε ρωσικά συμφραζόμενα: στη δεκαετία του 1920 στα γαλλικά, για τους Στάλιν-Ζινόβιεφ-Κάμενεφ που είχαν κάνει μέτωπο κατά του Τρότσκι, αλλά και μεταπολεμικά, στα αγγλικά, για την τριανδρία που άσκησε την εξουσία στη μεταβατική περίοδο μετά τον θάνατο του Στάλιν. Τότε πρέπει να πέρασε και στα ελληνικά σε μεταφορική χρήση, στη δεκαετία του 1950 δηλαδή. Με τον καιρό, η λέξη εφαρμόστηκε σε κάθε λογής περιπτώσεις τριών προσώπων στην εξουσία: διάσημη τρόικα ήταν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αντιπροσώπευε την ΕΕ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αλλά αυτή που μας νοιάζει και μας καίει είναι η τωρινή τρόικα, που λέγεται έτσι διότι περιλαμβάνει τρεις εκπροσώπους, έναν από την ΕΕ, έναν από το ΔΝΤ κι έναν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Wikipedia- Websters
Επιπλέον είναι και ρωσικός παραδοσιακός χορός, όπου 2 γυναίκες και ένας άντρας μιμούνται το ανασήκωμα των αλόγων στα πίσω πόδια!

Θεσσαλονίκη

Μπιφτέκι, μπριζόλα, σαρδέλα, χταπόδι, καλαμάρι

Η πόλη δεν είχε καλή παράδοση στην εστίαση. Όταν ήταν για ταβέρνα καταφεύγαμε για χρόνια στο Άργος Ορεστικό. Η Ομόνοια και ο Ζαχαρίας σαν σε ελληνική ταινία της φτωχολογιάς σέρβιραν «κατσαρόλα» στους γουναράδες και δημοσίους υπαλλήλους Παπαμιχαήλ της εποχής. Ακόμη ένα μαγερειό πρέπει να υπήρχε δίπλα στο φαρμακείο Παπακυρίλλου, δεν το θυμάμαι καλά. Και τα σουτζουκάκια του Χομεϊνί. Απεναντίας, η διπλανή κωμόπολη φιλοξενούσε σαββατιάτικες εξόδους σε μαγαζιά που ήταν σαφώς συνεπέστερα στην ποιότητα και ποσότητα του φαγητού. Ήταν μάλλον η εποχή της δουλειάς κι όχι της απόλαυσης. Και ο ταβερνιάρης δεν ήταν καλή δουλειά.

Τα πράγματα όμως είναι ρευστά. Πλέον πεινασμένα ΚΑΠΗ, φασαριόζικα σχολεία, ΚΖΑ, ΡΝΑ και άλλες πινακίδες της Κυριακής, σιροπιαστά ζευγάρια της Θεσσαλονίκης και φάρμερ της Κηφισιάς και του Αμαρουσίου συνωστίζονται πλέον στη νότια παραλία για να «πιουν ουζάκι» και να δοκιμάσουν «καστοριανούς μεζέδες». Η νέα τάξη πραγμάτων επιβάλλει μακροσκελέστατα menu, αχταρμά θαλασσινών, λιμνήσιων, βουκολικών, χορτοζαρζαβατικών. Ιδού πως ξεκινά ένα τυπικό ποίημα: μπιφτέκι- μπριζόλα- σαρδέλα- χταπόδι- καλαμάρι-μανιτάρια σχάρας- εξοχικό- κότσι- ρόκα βαλσάμικο- τηγανιά της γιαγιάς. Ξεφυλλίζοντας περιοδικό κυριακάτικης: φινόκιο, παπαρδέλες, κουκουνάρια, ψιλοκομμένο τζίντζερ. Χαζεύοντας τηλεόραση: πέστο, τσίλι, ντρέσινγκ, σος, καρπάτσο (!). Κρυφακούγοντας: συνταγές και Μαμαλάκηδες.

Η μαστούρα συνεχίζεται. Βιολογικά σταντ αμφίβολης αξιοπιστίας, ονόματα μπαχαρικών, σεφ-σταρ των Αθηνών με ύφος σε εκπομπές, η κυρά Μαρία παρακολουθεί με ορθάνοιχτες κόρες τον αμφισεξουαλικό παρουσιαστή του τάδε TV να τηγανίζει.

Πρόκειται για μετάλλαξη στον τρόπο που ο Έλληνας βλέπει το φαγητό. Από το καθημερινό απλό μαγειρευτό με το ποτήρι ρετσίνα που γινόταν ψητό με πατάτες στις γιορτές και Κυριακές, σε απίστευτους παγκοσμιοποιημένους συνδυασμούς και σεφ-ικές λέξεις.

Ο τρόπος που μαγειρεύεις, τρως και η έκταση που ασχολείσαι με τα προς βρώσιν προδίδουν περισσότερα από όσα φαίνεται. Η εξώθηση στα φιλήδονα άκρα μιας εκ των τριών βασικών αναγκών του ανθρώπου, κάνει ό,τι και στις άλλες δύο. Έτσι, είναι ταυτόσημο να επιμένεις σε γκουρμέ διατροφή, να ψωνίζεις αποκλειστικά φιρμάτα ακριβά ρούχα, να χτίζεις βασιλικά παλάτια για σπίτια.

Η ματαιότητα διανθίζεται στιγμιαία με ψευδαισθήσεις απόλαυσης. Μάλλον λάθος τρόπος να καταπολεμά κανείς τον χρόνο ή την πλήξη του. Ας μην γελιόμαστε: μας πήρε το ποτάμι. Το ίδιο ποτάμι με τα Πόρσε Καγιέν και τα ημιτελή παραθαλάσσια εξοχικά.