ATH-KSO

Πρόσφατα πέταξα Αθήνα-Καστοριά.

Πλήρωσα 97,50 ευρώ (η αντίστροφη διαδρομή κοστίζει γύρω στα 80 ευρώ) για μια άγονη γραμμή επιδοτούμενη από την ΕΕ. Σταματάει δε ενίοτε και στην Κοζάνη, θυμίζοντας ΚΤΕΛ.

Είναι δε κάπως…ρομαντικά:

Ελικοφόρο 20ετίας με παιδικές θέσεις -ευτυχώς πετάει άδειο και βολεύεσαι σε δύο. Τριμμένες μοκέτες, επενδύσεις, επιφάνειες. Μυρωδιά ανεξιχνίαστη. Το αεροπλάνο αναχωρεί μόλις μαζευτούν οι επιβάτες (εξάλλου 5-6 είναι, συνήθως γνωρίζονται), η ώρα αναχώρησης είναι ενδεικτική, επιλογή θέσης free- όπου θέλεις κάτσε. Αισθάνεσαι ότι έφτασες στην ερημιά της επαρχίας από το λεωφορείο που σε πηγαίνει στο ελικοφόρο. Θόρυβος των μηχανών που σε γυρίζει καμιά 30 χρόνια πίσω. Καραμέλα, νερό, μαντηλάκι με οσμή επίσης 30ετίας. Η αεροσυνοδός έλαμπε, έκανε κοντράστ σαν σκηνή ονείρου σε ελληνική ταινία όταν όλα γύρω θολώνουν και ο φακός νετάρει σε ένα πρόσωπο. Οι επιβάτες: τοπικός βουλευτής (με δήλωση: «ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό το αεροπλάνο»), συγγραφέας, στέλεχος εταιρείας, ταξιδιωτικός πράκτωρ (τον «έβαλαν» στο πιλοτήριο για την πτήση), γυναίκα μόνη ώριμη.

Στην τελική βουτιά κούνησε καλά, το πιάσαν οι αγέρηδες. Στο φρενάρισμα συντονίστηκε και δονήθηκε σύγκορμο. Μου ΄μεινε η ησυχία, η ακινησία αμέσως μετά την προσγείωση, τότε που κοκκαλώνει και στέκει με τις μηχανές κλειστές, πριν πλησιάσει κανείς, όταν τίποτε δεν ακούς, τίποτε δεν βλέπεις παρά μόνο τον αχανή διάδρομο, μέχρι το «ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σε μια από τις πτήσεις μας».