Η συμμετοχή αυτή τείνει κάθε χρόνο να αποκτά ολοένα και πιο συντριπτικά χαρακτηριστικά, καθώς οι ελληνικές ομάδες, με εξαίρεση τον Παναθηναικό, αποκλείονται πριν πατήσουν από το διάδρομο στα Ευρωπαϊκά σαλόνια, απογοητεύοντας τους οπαδούς τους που θα πρέπει να ξενυχτήσουν, όπως κάθε χρόνο, για να υποδεχθούν την ομάδα και να ακολουθήσει η εξίσου παραδοσιακή τελετή του γιουχαΐσματος. Η τελευταία δε αποκτά κωμικοτραγικά χαρακτηριστικά αν αναλογιστούμε τις υποδοχές, αλλά Μεσία, των ιδίων παικτών που ούτε τότε αλλά ούτε και στα γιουχαΐσματα πιστεύουν στα μάτια τους.
Το τραγικό βέβαια είναι ότι για όλους αυτούς τους περιφερόμενους θιάσους, φανατίζεται η μάζα, δημιουργούνται απίστευτα επεισόδια, διακινείται απίστευτο χρήμα διαγκωνιζόμενοι για το ποιος ουσιαστικά θα αποκλειστεί πρώτος τον Ιούλιο.
Η μεγαλύτερη δε ειρωνεία είναι ότι κατηγορούμε για λαικισμό την πολιτική, όταν στο ποδόσφαιρο το ίδιο φαινόμενο, όπου η εξέδρα uber alles, απαιτεί και αλλάζει τους προπονητές ως πουκάμισα υποτασσόμενη η διοίκηση στις εκείνοις ρήμασι πειθόμενη.
Τελικά μήπως μας χρειάζεται ένας Σημίτης και στο ποδόσφαιρο?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάζετε ελεύθερα, εισάγοντας προφίλ "όνομα" ή επιλέγοντας "Ανώνυμος"