eurovision

«πνεύμα αθάνατο σε τρώει το σαράκι!»
(κείμενο δημιουργημένο λίγο πριν τον διαγωνισμό του 2010):

Δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν για τη Eurovision. Μ’ αρέσουν τα σόου. Ειδικά όταν είναι πολυεθνικά, φιλόδοξα, περίπου σουρρεαλιστικά. Τα παρακάτω τα έγραψα με αφορμή μια ιστοσελίδα που έχει σε βίντεο συγκεντρωμένες τις ελληνικές συμμετοχές στη Eurovision, για αυτούς που το «Γουάι-ο-μινί- κάτγ πουά» είναι καλά αγκιστρωμένο μέσα τους, όσο η μουσική της Αθλητικής Κυριακής και η γκαζόζα.

Δείτε λοιπόν στο http://eurovision-2010.gr/ και απολαύστε:

Η παρθενική μας εμφάνιση με την ντίβα του ’70 Μαρινέλλα η οποία φαντάζει ξενέρωτη, αλλά τη σώζει βέβαια η φωνή της. Το ρεφρέν «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» έμελλε να εδραιωθεί ως σύμβολο αγνών ελληνικών διακοπών. Ήταν η σημαδιακή χρονιά του 1974. 11η.

Μετά από ετήσιο πολιτικό μποΐκοτάζ (ακόμη δεν μπήκαμε, βγήκαμε), η Μαρίζα Κοχ ερμηνεύει το 1976 Παναγιά μου, Παναγιά μου με αναφορά στα γεγονότα της Κύπρου. Ως κράτος νεογιλής δημοκρατίας νομίσαμε πως βρήκαμε πεδίο εξωτερικής πολιτικής.

Το Μάθημα Σολφέζ με την τσευδή Μπέσσυ και την ωραία Μαριάννα Τόλη να θριαμβεύει (5η θέση) προ φλεγματικού κοινού στο Λονδίνο το 1977- απίστευτα πλάνα των ξινών Άγγλων στο τέλος που είναι σαν να παρακολουθούν ρεσιτάλ κλασικής μουσικής.

Η Τάνια Τσανακλίδου που πήγε στο Παρίσι το 1978, αφελώς μαζί και έξυπνα, ντυμένη Τσάρλι Τσάπλιν, θεατρικά χτυπάει την 8η θέση, μια χαρά. Η Ελλάδα ήθελε να μπει στην ΕΟΚ.

Την ίδια θέση διατηρεί η Ελπίδα (με το μεγάλο στόμα) και τον χορό τραγωδίας τον επόμενο χρόνο. Προσέξτε: τον χοροπηδηχτό μαέστρο, τα χτενίσματα του γκρουπ και την μεταπολίτευση να ξεχειλίζει. Οι Εβραίοι θεατές της Ιερουσαλήμ μάλλον τραβούσαν τα γενάκια τους με την υπεροχή του αρχαίου Έλληνα. Χωρίς πλάκα, το θεωρώ από τα πιο καλά κομμάτια που έχουν πάει στον διαγωνισμό. Τοο Much, όμως. Σχεδόν επικό.

Δεν έχω δει πιο χαζοχαρούμενη Άννα Βίσση από το Ωτοστόπ του 1980. Ούτε η ίδια θα φανταζόταν τι θα συνέβαινε στην καριέρα της μετέπειτα. Μαέστρος: ο θρύλος Τζικ Νακασιάν. Η χώρα ψάχνεται.

Ποιος είναι αυτός ο Γιάννης Δήμητρας, που μάλιστα πήρε την 8η θέση στο Δουβλίνο το 1981; Το ουουουουουουου… μάλλον άρεσε, φέρνει από Pink Floyd. Έ, έτσι θα έμοιαζε το FEGGARI KALOKERINO στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Τον δε ευαίσθητο καλλιτέχνη Γιάννη τον κόβω να χάθηκε από τότε στα ελληνικά νησιά και να παντρεύτηκε Σουηδέζα.

Μετά από ανεκδιήγητες συμμετοχές τα επόμενα χρόνια, φτάνουμε στην Κλεοπάτρα του 1992 (Μάλμοε, Σουηδία). Ακούστε και αναρωτηθείτε:αντέγραψε την Αλεξίου ή την αντέγραψε η Αλεξίου τα επόμενα χρόνια; Η εντεχνίλα καλά κρατεί στην Ελλάδα, «΄Ολου Του Κόσμου η Ελπίδα», υψηλά ιδεώδη και πάλι, δηλαδή τρίχες για Eurovision. Περιέργως 5η θέση. ΟΚ.

Η 9η θέση στην Ιρλανδία το 1993 οφείλεται στο φόρεμα της Καιτούλας. Θαυμάστε την στο κλιπάκι να ψαρεύει στον Ατλαντικό και να αφήνει σύξυλους τους Κέλτες με την γοητεία της. Τρομεροί στίχοι αυτοκριτικής σε ημισκυλάδικο τόνο: «πέρα βρέχει», «μας ξεγελάνε μες σε γλέντι και μεράκι», «παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη», «πνεύμα αθάνατο σε τρώει το σαράκι!». 17 χρόνια πριν. Ό, τι και να πω μεροληπτώ γιατί είχα πάντα αδυναμία στην Καιτούλα. Ακόμη κι ο παρουσιαστής Johnnny Logan λύγισε: «Good atmosphere»!

1994-1998. Ντροπή. Σημειώνω μόνο τον εμπνευσμένο τίτλο του τραγουδιού του 1996: Εμείς Φοράμε τον Χειμώνα Ανοιξιάτικα (τι να αισθάνθηκαν άραγε οι Νορβηγοί οικοδεσπότες; 14η θέση και πολύ του ήταν)

Το 1999 και το 2000 δεν στέλνουμε γιατί περιμένουμε την Έλενα να μεγαλώσει.

2001: Χάνω τα λόγια μου. Είναι εκπληκτική. Το καλύτερο τραγούδι που έχουμε στείλει. Ο καημένος ο παρτενέρ της τι έγινε μετά; Προσέξτε μόνο ότι το έχει η μικρή θεά, απλώς το έχει. Το Die for Υou προοιώνισε το τι θα συνέβαινε 4 χρόνια μετά. Ακόμη δείτε την αθωότητα του Έλληνα μετανάστη με το μπουζούκι, το ξώπλατο και την επίθεση της Έλενας στο μικρόφωνο. Είναι ή δεν είναι βλέμμα Μεγαλέξανδρου νικητή αυτό στα μάτια της; Η Ελλάδα ξυπνάει με την έξωθεν βοήθεια των Antique (3η θέση).

Όποιος φοράει δερμάτινα παίρνει την 17η θέση: ο αστείος Ρακιντζής με το αστείο S.A.G.A.P.O. και την επόμενη χρονιά η όμορφη Μαντώ, κακέκτυπο όμως της Καιτούλας (βασίστηκε στο φόρεμα και όχι στο τραγούδι) μας στέλνουν χρόνια πίσω.

Ο Colgate ήρωας Σάκης μας ενώνει το 2004 πριν τους Ολυμπιακούς και το Euro. H Ελλάδα συζητά για το πόσο καλό παιδί είναι, όλοι θα θυμάστε την παθιασμένη εμφάνισή του στην Κωνσταντινούπολη το 2004, το TV-σκάμπιλο του αιώνα στα οπίσθια της χορεύτριας και την …απογοητευτική 3η θέση. Είναι τα χρόνια που η ξενοφοβία στην Ελλάδα έχει πάει περίπατο. Το ευρώ έχει φέρει αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση. Όχι μόνο δεν φοβόμαστε, απαιτούμε με τσαμπουκά.. «και ποιοι είναι αυτοί…». Ξεχνάμε ότι πριν 6 χρόνια στέλναμε την Διονυσία Καρόκη (;;) να τραγουδήσει το «Μια κρυφή Ευαισθησία (;;)» και παίρναμε την 20η (…) θέση.

Ακόμη δεν είχαμε ξεμεθύσει από το Euro 2004 και ήρθε πάλι η Έλενα, το Νούμερο 1, οι λύρες και οι χορευτές-πιόνια της παλιννοστούσης αφέντρας, η οποία βέβαια ήταν άλλη μια φορά εκπληκτική, το βραβείο το πήρε πριν ανεβεί στην Ουκρανική σκηνή, θεωρώ την ερμηνεία της αξεπέραστη. Κοιτάξτε την αυτοπεποίθηση, το κράτημα του δοξαριού-μαστιγίου στο τέλος, το αδιαμφισβήτητο Νούμερο 1. Στη χώρα μας η γυναικεία ομορφιά κάνει θραύση, πρωινάδικα, μοντέλες, κλαμπ, πίστες, Παπαρίζου. Ευχαριστούμε Έλενα.

Η Βίσση την άλλη χρονιά εντός έδρας, ηττήθηκε από τη νεότητα. Δεν γίνεται να πηγαίνεις μετά την Έλενα και να θέλεις πάλι το πρώτο. Γι αυτό έκλαψε μετά τον διαγωνισμό πιστεύω: για τα χρόνια που τη βάρυναν. Μάλλον καλύτερο ήταν εκείνο το ωτοστόπ 25 χρόνια πριν. Ως groupie χέβι μέταλ συγκροτήματος πέφτει στα γόνατα για να ερμηνεύσει. «Μπράβο» με οίκτο οι εκφωνητές. Λάθος επιλογή, λάθος η Αννούλα, λάθος και η χώρα που παλινδρομεί.

Αυτός ο άσχετος Sarbel, με τα giassou Maria, μου κάθεται στον λαιμό. Από τα πιο άχρηστα κομμάτια όλων των εποχών, κατάφερε να βγει 7ος λόγω κεκτημένης ταχύτητας των προηγουμένων. Είναι απλώς κακός. Ντισκοτσιφτετέλι της κακιάς ώρας. Η Ελλάδα το παίζει έθνικ, προσπαθεί να ζήσει με τους μετανάστες της, να δηλώσει μη ρατσιστική και στέλνει τον για κλάματα Λιβανέζο να χορέψει. Κρίμα.

Όταν το 2008 πήγε στο Βελιγράδι η Καλομοίρα, είχα ακούσει το εξής: «στην Έλενα θα έλεγες τι θέλεις να σου κάνω μάνα μου και στην Καλομοίρα να σε πάω στα Goody’s;». Κι όμως. Η Madonna της Ελλάδας που έπαιζε βιόλα μικρή, είναι πολύ καλή. Λολίτα, σύγχρονη, κεφάτο κομμάτι, σε κάνει και σκέφτεσαι τις εποχές του Σολφέζ. Εδώ χανόμαστε στα πάρτι εν τω μεταξύ, η χώρα ζει ως Νέα Υόρκη και βάλε, η τσαχπίνα Καλομοίρα παίρνει την 3η θέση και κερδίζει τις καρδιές μας, ποτισμένη με την ελληνοαμερικανική αφέλεια.

Ο Colgate ατυχώς επέστρεψε πέρσι. Χάλασε την εικόνα του, παρά τη συγγνώμη που ζήτησε δημοσίως. Συγγνώμη και ο τότε πρωθυπουργός για τα λάθη του. Δεν έμαθε από το φιάσκο της Αννούλας.

Κι αυτός ο βαρύς μετα-Ρακιντζής Αλκαίος φέτος, τι OPA και χαζομάρες, δεν βλέπω και πολλά. Όπως και για τη χώρα.

24-5-2010