Το συρταράκι της ταμειακής

Μετά την αρχική βαβούρα, όταν η χώρα αναγνώρισε συλλήβδην και αθρόα την αναγκαιότητα όλοι να κόβουν αποδείξεις σε όλους, ό,τι κι αν πουλάνε, και μετά από μακροσκελείς συζητήσεις για τη φοροδιαφυγή, το ΦΠΑ, τα μέτρα κλπ, κλπ, αρχίσαμε την ολική επαναφορά:

1η περίπτωση.
Ανοικτό το συρταράκι της ταμειακής μηχανής. Το κλειδάκι κρέμεται. Ο μαγαζάτορας ούτε νύξη, ούτε κίνηση προς τα πλήκτρα. Ρέστα με μία φυσική, αβίαστη κίνηση από το ανοικτό συρταράκι, Τόσο φυσικά και αβίαστα που είσαι βέβαιος ότι αυτό έκανε τα τελευταία 20 χρόνια που έχει το μαγαζί. Συνήθισε το χέρι. Το «ταμειακή» μένει, το «μηχανή» εξαλείφεται.

2η περίπτωση
Μικρή έκπτωση στον λογαριασμό και συνομωτικό βλέμμα μαγαζάτορα-πελάτη. Μου δίνεις κάτι λιγότερο –το οποίο είναι περισσότερο από αυτό που θα γλιτώσεις με την απόδειξη- κι εγώ δεν κόβω το επάρατο χαρτάκι –κερδίζω περισσότερα (ΦΠΑ, φόρους) από αυτά που χάνω γιατί σου έκανα έκπτωση. Deal.

3η περίπτωση
Αποδείξεις κομμένες παντού πάνω στον πάγκο. Ταξινομημένες κατά ποσόν. Αν ζητήσει κανένας, δίνουμε. Αν δεν συμπίπτει το ποσό, δεν πειράζει, δώσε κάτι παραπάνω. Αν δεν ζητήσει, κράτα τη για αυτόν που θα ζητήσει. Η συγκεκριμένη τεχνική απαντάται σε μαγαζιά με μικρά ποσά συναλλαγών (περίπτερα, ψιλικατζίδικα, ταξί, κλπ) και γενικώς εκεί που οι πελάτες δεν ζητάνε συνήθως. Την τεχνική ανέπτυξαν οι ιδιοκτήτες μπαρ προ ετών: πίνεις 4 μπύρες, απόδειξη μόνο για την πρώτη. Επίσης την ίδια απόδειξη και στον επόμενο πελάτη που θα πιει μπύρα.

4η περίπτωση
Τη στιγμή που εγχειρίζω τα ρέστα, αναφέρω κάτι για τον καιρό, την οικογένεια, έστω την πολιτική, χαμογελώντας. Ίσως ο πελάτης ξεχάσει ή ντραπεί να ζητήσει απόδειξη, όταν έχεις «προσωπική σχέση», είναι γνωστός, ή έχει το μυαλό του αλλού. Πού ξέρεις; Και να ζητήσει άλλωστε, πάλι με χαμόγελο θα τη δώσω.