Τι Πίντερ, τι πρίντερ

Το βιβλίο του φίλου Κώστα Αρώνη Ένας Ακάλυπτος Απόσταση αυτοσυστήνεται ως νόστιμο παραμύθι και ως ερωτικό μυθιστόρημα.

Όντως, δύο πράγματα συμβαίνουν σίγουρα κατά την ανάγνωση:
Γελάς και ερεθίζεσαι. Δηλαδή περνάς πολύ καλά. Κι αν το από τον ίδιο φιλοτεχνημένο εξώφυλλο σε οδηγεί να αισθάνεσαι τους ήρωες ως φιγούρες κόμικ ή ως καρικατούρες των εαυτών τους, εμένα μου διήθησε εικόνες από την ανεπανάληπτη dark δεκαετία του ’80, τη Θεσσαλονίκη που έζησα.

Υπάρχει όμως και η ψηφιακή εποχή παντού στις σελίδες, το «χάσιμο» της νέας κατάστασης, το σύγχρονο περιθώριο.

Μπορούμε να μιλάμε μόνο για σεξ και να είμαστε πολύ καλοί; Μπορούμε ακόμη να αποδράσουμε σε ένα στριπτιζάδικο ή σε ένα έρημο πάρκιν; Γίνεται να αφοσιωθείς σ’ ένα στριγκάκι ή μια θηλή; Και η ηδονοβλεψία είναι θεραπεία;

Τέλος, η δομή του λόγου είναι κοφτή, αποσπασματική, σίγουρη, του πάει:
«…Κι έπεσε με τα μούτρα στην τεχνολογία.
Άλλωστε τι Πίντερ, τι πρίντερ.
Ο ένας γράφει θεατρικά, ο άλλος γράφει ψηφιακά.
Ο πρίντερ μάλιστα γράφει ακριβώς αυτά που θέλεις εσύ να γράψει. Δε σε απογοητεύει ποτέ….»
Όντως σήμερα αυτό είναι αλήθεια: τι Πίντερ, τι πρίντερ.


Ένας Ακάλυπτος Απόσταση,
Κώστας Αρώνης, Εκδόσεις Γράφημα 2010