Pacman

Κατέβασα ένα αυθεντικό Pacman και παίζω μανιωδώς αυτές τις μέρες. Ανασύρω το παλιό σκηνικό: δεκάρικο στη σχισμή, φραπές στο αριστερό χέρι, μοχλός στο δεξί, δυο-τρείς θεατές πιθανόν και ο επαναλαμβανόμενος εκκωφαντικός ήχος με κάθε χάψιμο βούλας.

Τι το έκανε το πιο επιτυχημένο ηλεκτρονικό παιχνίδι όλων των εποχών;
Ο Pacman/εσύ τρέχεις και ελίσσεσαι στον λαβύρινθο/πορεία με στόχο να καταβροχθίσεις όλες τις βούλες/εκκρεμότητες δίχως να σε συλλάβουν/αποτύχεις. Έχεις πού και πού την ευκαιρία πιάνοντας μεγάλη βούλα/κρίσιμο σημείο να αναστρέψεις την κατάσταση και από κυνηγημένος να γίνεις κυνηγός για λίγο. Τα φαντάσματα/οι δυσκολίες σουλατσάρουν και σταδιακά αγριεύουν- όσο πιο πολλά καταφέρνεις τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Κάποτε σταματά και η δυνατότητα να αναστρέφεις την κατάσταση, μπορείς μόνο να αποφεύγεις τους κυνηγούς. Η «ζωή» που κερδίζεις κάθε τόσο ανάσα. Τα φρουτάκια επιβράβευση.
Περιοδικά σε κυριεύουν συναισθήματα κατατρεγμού, μίσους, ευφορίας, ικανοποίησης, μετάνοιας, καταδίωξης, εκδίκησης, θρίαμβου, αυτοκριτικής. Και πάλι από την αρχή.

Είναι υπαρξιακό!